பேஷன்

பேஷன் என்றால் வெத்தலப் பாக்கு வைத்துக் கொடுக்கும் தட்டு என்று தான் சின்னவயதில் ரொம்ப நாள் வரை எனக்குத் தெரியும். நண்பன் ஒருவனுக்கு மெட்ராஸ் வரை உறவு. ஐந்தாவது படிக்கும் போதோ என்னமோ...ஒரு நாள் காலரை ஒரு மாதிரி வைத்துக் கொண்டு வந்தான். கேட்டதற்கு "இதான் இப்போ மெட்ராஸில் பேஷன்" என்று சொன்னபோது தான் வெத்தலப் பாக்குக்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு சமாச்சாரம் இருக்கிறது என்று தெரியவந்தது. "ஆமாமா எங்க சித்தப்பா பையனும் அப்படித் தான் சொன்னான்" என்று இல்லாத சித்தப்பாவை மேற்கோள் காட்டி விட்டு அந்த நண்பனையே என்னுடைய பேஷன் குருவாக ஏற்றுக்கொண்டேன்.

ஆனால் வீட்டில் பேஷன் ஞானம் ரொம்பக் கம்மி. பள்ளி யூனிபார்மிலிருந்து விசேஷங்களுக்கு வாங்கும் கலர் துணி வரை எல்லாவற்றிலும் மிடில் க்ளாஸ் பேஷன் தான் தலையோங்கித் தழைக்கும். ஒட்டடைக் குச்சி மாதிரி இருந்தாலும் வளர்ற பையன் என்ற பட்டம் துணி தைக்க டெய்லர் கடைக்குப் போகும் போது கண்டிப்பாக கிடைக்கும். "வளர்ற பையன்..டிராயர் ரெண்டு ஹெம்மிங் உள்ளே மடிச்சுத் தைச்சு..நல்ல பெரிசாத் தைச்சிடு மணி...தைக்கிறதெல்லாம் சீக்கிரமே சின்னதாய் போயிடறது"- மாமா சங்கு ஊதாமல் டெய்லர் மணி அளவு எடுக்கவே முடியாது. மணிக்கு ஏற்கனவே தாராள மனசு..மாமாவின் கோரிக்கையும் சேர்ந்து பாவடைக்கு கொஞ்சம் நீளம் கம்மியாக டிராயரைத் தைத்துவிடுவார். குலேபகாவல்லி எம்.ஜியார் மாதிரி ரொம்பவே தாராளமாக இருக்கும். அளவு எடுக்கும் போது "ப்ளீஸ் டைட்டாக தையுங்க" என்று மாமாக்கு தெரியாமல் என்ன தான் கெஞ்சினாலும் மணி கண்டுகொள்ளவே மாட்டார். டைட்டாக தைத்தால் தானே சீக்கிரம் சின்னதாகப் போகும் அடுத்த துணி தைக்க வருவார்கள் என்று மணிக்குப் பொழைக்கவே தெரியாது. மணி காட்டும் கைவண்ணத்தில் தயிர்வடை தேசிகன் மாதிரி இருக்கும் என் பெர்சனாலிட்டி ஓமக் குச்சி நரசிம்மனுக்கு அப்கிரேட் ஆகிவிடும். ஊரில் ஒரு குசும்பு பிடித்த மாமி "டேய் உன் டிராயரக் கொஞ்சம் தாயேன் எங்காத்து நிம்மிக்கு பாவாடை தைக்க டெய்லர் அளவு துணி கேக்கறான்" என்று ரவுசு விடும்போதெல்லாம்...மணி சீகிரம் கடையை மூட வேண்டும் என்று மனதில் கோபம் வரும். அந்த மாதிரி டவுசரெல்லாம் காலத்தாலும் அழியாது என்பதால் வேண்டுமென்றே சிமிண்ட் தரையில் பிட்டியைத் தேய்த்துக் கிழித்து விடுவேன். "மீட்டர் அறுபது ரூபாய் குடுத்து விமல் சூட்டிங்ஸ்ல எடுத்தால் அடியில அருவாமனை வைச்சுண்டிருக்கிற மாதிரி எப்பிடித் தான் கிழிக்கிறயோ..." என்று மாமி அய்யோப் பாவமாய் புலம்புவார்.

துணி தைக்க மாமா வரமுடியாமல் மாமி அளவு கொடுக்க கூட வந்தால் கொஞ்சம் தப்பிக்கலாம். மாமி ரொம்ப அப்பிராணி. மணிக்கு ஒரு அஸிஸ்டென்ட் உண்டு. இளைஞன். அவனிடம் தான் கடையில் இருக்கும் புஸ்தகத்திலுள்ள மீசையில்லா ஹிந்திப் பட மைனர்களைக் காட்டி சிலாகித்துக் கொண்டிருப்பேன். ஒரு தரம் அவனோடு பார்ட்னர்ஷிப் போட்டுக் காட்டிய டகால்டி வேலையில் தீபாவளிப் பேண்ட் சீக்கிரமே சின்னதாகப் போய்விட்டது. அன்றைக்கு என் புண்ணியத்தில் மணிக்கு வீட்டில் ஸ்பெஷல் அர்சனை டிக்கட்.

தொளதொளவென்று தைக்காமல் டைட்டாக இருக்கும் டைட்ஸ் கொஞ்ச நாள் தான் இருந்தது. அப்புறம் என் பேஷன் குரு "இப்போ லேட்டஸ்ட் பேஷன் பேகி பேண்ட் தான்" என்று மெட்ராஸ் பேஷனை இறக்குமதி செய்துவிட்டான். அதுவரை டைட்டாகத் தைக்கச் சொல்லி கழுத்தறுத்த மணியிடம் லூஸாகத் தைக்கச் சொல்லி பல்லவியை மாற்றியதில் மணி தான் கொஞ்சம் லூஸாகி விட்டார். பேகியில் பாக்கெட் பக்கத்தில் எத்தனை ப்ளீட்ஸ் இருக்கு என்பது மிக முக்கியம். பையன்கள் அதைத் தான் முதலில் பார்ப்பார்கள். "பொம்பளங்க புடவை கட்டுற மாதிரி...இதெல்லாம் எதுக்குப்பா" என்று மணி ரொம்பவே புலம்புவார். ஏழு ப்ளீட்ஸும் பயங்கர லூஸாக பேகியும் போட்டுக்கொண்டு கண்ணாடியில் ஸ்டைலாகப் பார்த்துக் கொண்டு தெருவில் நடந்தால் "ஸூலேர்ந்து தப்பிச்சு வந்த தேவாங்கு மாதிரி இருக்கு...இருக்கிற உடம்புக்கு இது ஒன்னு தான் குறைச்சல்...பார்த்துடா கூண்டுல பிடிச்சிண்டு போயிடப் போறான்" - ஏகப்பட்ட திருஷ்டி கழியும்.

அப்புறம் அஞ்சலி படத்தில் அந்தப் பையன்கள் எல்லோரும் சஸ்பென்டர் பெல்ட் வைத்து போட்டு வந்த ட்ரெஸ் ரொம்ப பிரபலமாயிற்று. மணியிடம் அதை விளக்குவதற்குள் எனக்குப் போதும் போதும் என்றாகிவிட்டது. மணியிடம் ஒரு குணாதிசயம் உண்டு. விஷயம் தெரியவில்லை என்று மட்டும் சொல்லவே மாட்டார். என்னை மாமா முன்னாடி எப்படி மடக்க வேண்டும் என்று அவருக்கு நன்றாகத் தெரியும். "இந்த சஸ்பென்டர் கிஸ்பென்டர் இதெல்லாம் மூக்கு ஒழுகிற சின்னப் பசங்க டவுசர் அவுந்திரக் கூடாதுன்னு ஒரு பெல்ட பொட்டு வைச்சு தைக்கிறது...வளர்ந்த புள்ளங்க உங்களுக்கு எதுக்குப்பா...சரி எனக்கென்ன...ஆனா அதுக்கு இருபது ரூபாய் கூட ஆகும்.." என்று கரெக்டாக கத்தரி போட்டுவிடுவார். அதைக் கேட்ட மாத்திரத்தில் மாமாக்கு சஸ்பென்டர் பிடிக்காமல் போய்விடும். "அதான் இடுப்புக்கு ஜோரா பெல்ட் வாங்கிக் குடுத்திருக்கிறேனே இப்போ அதப் போட்டுக்கோ போறும் ...இதெல்லாம் அடுத்த தரம் பார்த்துக்கலாம்" என்று ஒரே போடாக போட்டுவிடுவார். "நாட்டாமை தீர்ப்ப மாத்திச் சொல்லு" என்று எனக்கு கத்தவேண்டும் போல இருக்கும்.."சரி மாமா" என்று தலையாட்டிவிட்டு அடுத்த தரம் வருவதற்குள் சஸ்பென்டர் பேஷன் மாறி இருக்கும்.

ஜீன்ஸ் வந்த போது அது வித்த விலைக்கு வீட்டில் சமாளிப்பது பிரம்மப் பிரயத்தனமாகிவிட்டது. "சாயம் போன சாக்குத் துணிய இவ்வளவு விலை குடுத்து எவனாவது வாங்குவானா?" என்று ரொம்ப நாளாக கிடைக்கவேஇல்லை. ஊரிலிருந்து வரும் போது யாராவது வாங்கிக் கொடுத்தால் தான் உண்டு. எனக்கு பிடித்த பேஷன் மாறுதல்களிலேயே ஜீன்ஸுக்குத் தான் முதலிடம். அடிக்கடி தோய்க்க வேண்டாம், சீகிரம் அழுக்காகாது, ஆனாலும் தெரியாது, எந்த சட்டையோடு வேண்டுமானலும் போட்டுக் கொள்ளலாம். ஆனால் எலி செத்த வாடை வந்தாலே எங்கள் வீட்டில் என் ஜீன்ஸை தோய்க்கப் போட்டுவிடுவார்கள். ஆனால் இந்தக் கிழித்து விட்டுக் கொண்ட ஜீன்ஸெல்லாம் பிடிக்காது.

ஜீன்ஸ், ரெடிமேட் என்று வந்த பிறகு கொஞ்சம் தைரியமாகி அப்புறம் மணி கடைக்குப் போவதை நிறுத்தி விட்டேன்.

சின்ன வயதில் பேஷன் பேஷன் என்று அவ்வளவு அலைந்ததற்கு..இப்பொழுது அவ்வளவு நாட்டமில்லை. "உங்களுக்கு பேஷன் சென்ஸ் சுத்தமா இல்லை" என்று தலமைச் செயலகம் சொல்லி துணியெடுக்கப் புறப்படும் போதெல்லாம்..."யாரு எனக்கா...ஹ... மணி கடையில கேட்டுப் பாரு நம்ம பேஷன் சென்ஸ" என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன்.