கிங் காங்

பீட்டர் ஜாக்ஸன் மேல் மிகுந்த மரியாதையும் எதிர்பார்ப்பும் எனக்கு உண்டு. ஆனால் அந்த எதிர்பார்ப்புக்கு இந்த படம் ஈடுகொடுக்கவில்லை. க்ராபிக்ஸ் மாயையில் மனுஷன் கொஞ்சம் சிக்கி விட்டரோ என்று தான் தோன்றியது. ஆனால் அவர் மீது இருக்கும் மரியாதை இன்னும் குறையவில்லை. "லார்ட் ஆப் த ரிங்ஸ்" ஒன்று போதாதா? இன்னும் இருபது வருஷத்துக்குத் தாக்குப் பிடிக்கும். இந்த படம் அவ்வளவகப் பிடிக்காததற்குக் காரணம் வேறு ஒரு படம் பார்த்தேன் அதுவாக இருக்கலாம். அதைப் பற்றி இன்னொரு பதிவில் எழுதுகிறேன்.

படம் அருமையாக ஆரம்பிக்கிறது. கதாநாயகியை அற்புதமாக அறிமுகப்படுத்துகிறார். நிதானமாக அதே சமயம் தொய்வில்லாமல் முதல் முக்கால் மணிநேரத்துக்கு கதை அழகாக நகர்கிறது. கிங் காங் இதோ வரப்போகிறது அதோ வரப்போகிறது என்று நம்மை ஆவலோடு எதிர்பார்க்கவைக்கிறார். திடீரென்று கிங் காங்குக்கு பதிலாக பழங்குடி மக்கள் வருகிறார்கள். சரி இவர்கள் எல்லோரும் ஏதோ செய்யப்போகிறார்கள் என்று பார்த்தால் நம்க்குப் பூச்சாண்டி காட்டிவிட்டு கதாநாயகியை கிங்க் காங்குக்கு தாரை வார்த்து விட்டு காணாமல் போய்விடுகிறார்கள்.

கதாநாயகனை (கிங் காங்) அறிமுகப் படுத்துவதிலும் நேர்த்தி இருந்தது. ஆனால் அதற்கப்புறம் சொதப்பல் ஆரம்பிக்கிறது. திடீரென்று டைனோஸர்களெல்லாம் வர ஆரம்பிக்கின்றன. என் மகளுக்கு நான் டைனோசர் வரும் என்று சொல்லவே இல்லையே என்று கோபம். எனக்கே தெரியாது என்று சொன்னால் நம்பினால் தானே. அதற்கப்புறம் டைனோஸ்ர், பாச்சா, பல்லி, புழு என்று எல்லாக் கழுதைகளும் வருகின்றன - கிங் காங் மாதிரி எல்லாமே மெகா சைசில் இருக்கின்றன. அப்புறம் டைனோஸர்களுக்கும் கிங் காங்குக்கும் சண்டைக் காட்சி வேறு. ராம நாராயணன் படத்தை உல்டா பண்ணுவதற்கு ரொம்ப மெனெக்கெட வேண்டாம். கிங் காங்கை பால் குடம் தூக்க விட்டு, காட்டில் அம்மன் கோவில் முன்னே "ஊஊ" என்ற குலவையுடன் ஒரு கரகாட்டம் போட விட்டால் "காட்டைக் காத்த காளியம்மன்" ரெடி. பி,சி சென்டர்களில் பிச்சுக் கொண்டு ஓடும். ஹாலிவுட் என்பதால் கதாநாயகி பதவிசாக அழுகிறார். க்ராபிக்ஸின் பாதிப்பு கதையின் ஓட்டத்தை தடை செய்கிறது. அங்கங்கே கதை அவுட் ஆப் போகஸாகிறது. இந்த பிரம்மாண்டம் மட்டும் இல்லாவிட்டால் பாதிக்கும் மேற்பட்ட ஹாலிவுட் படங்களைப் பார்ப்பதற்குப் பதிலாக பேசாமல் சீரியலில் அப்பா வேஷம் கட்டப் போய்விடலாம் (ஒன்றரை வயசுக் குழந்தைக்கு).

கதநாயகி நன்றாக நடித்திருக்கிறார் என்றாலும் கிங் காங்கைத் தான் எனக்குப் பிடித்தது.அவர் நடிப்புக்கோ அழக்குகோ ஒன்னும் குறைசல் இல்லையென்றாலும் என்னம்மோ மனதில் ஓட்டவில்லை. அசின், திரிஷாவையெல்லாம் பார்க்கும் போது எனக்கென்னமோ வீட்டுக்கு கூப்பிட்டு ரெண்டு வேளை வயிறார சாப்பாடு போட்டு அனுப்ப வேண்டும் என்று தான் தோன்றும் எனக்கு.இந்தக் கதாநாயகியும் அது மாதிரி தான். (ஏன்ஞ்ஜீ அம்பாள் மட்டும் இதில் சேர்த்தி இல்லை). அந்த உடம்பை வைத்துக் கொண்டு கோணக்கால் ஆட்டமெல்லாம் என்னம்மாய் ஆடுகிறார்கள்? உடம்பில் பிடித்துக் கொள்ளாதோ?

கடைசிக் காட்சியில் கிங் காங் இறந்துபோகும் போது என் மகள் அழுது விட்டாள். "டாடி நாமும் ஒரு கிங்க் காங் வைத்துக் கொள்ளலாமா ப்ளீஸ்" என்று அவள் கேட்ட போது யார் காதில் விழக்கூடாது என்று நினைத்தேனோ அவர் காதில் விழுந்துவிட்டது. இன்ஸ்டென்ட்டாக ரிப்ளை வந்தது - "வேண்டாண்டா செல்லம்...நான் இங்க ஒன்ன கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டு கஷ்டப்படறது போறாதா..."

எனக்கும் பயங்கர கோபம் வந்து விட்டது. பின்ன இதையெல்லாம் கேட்டால் வராதா? ஒரு அளவில்லை? "கூடக் கொஞ்சம் வெங்காய சாம்பார் விடும்மா ப்ளீஸ்" என்று பயங்கரமாக கன்னா பின்னாவென்று திட்டிவிட்டேன்.