அவன் அவள் அது

ஸ்வேதாவுக்கு படபடப்பாய் இருந்தது. தான் எடுத்த முடிவு சரியா என்பதிலேயே அவள் மனம் பட்டிமன்றம் நடத்திக் கொண்டிருந்தது. ஒரு கையில் திணிக்கப்பட்ட ஏர் பேக்குடனும் இன்னொரு கையில் அதுவாக வந்து ஒட்டிக்கொண்ட நடுக்கத்துடனும் இன்னும் விடியாத கருக்கலில் ஆனந்துடன் நின்று கொண்டிருந்தாள்.

" ஆனந்த் அங்க பாரு ரோட்டுல வர்றவன் போறவன்லாம் ஒரு மாதிரியா என்னையே பார்க்கிறான் எனக்கு ரொம்ப கூசுது"

"ஸ்வேதா நீ ரொம்ப டென்ஷனாகிற...அவ்வளவு தான் அவங்க உன்னை பார்க்கலை..."

"நாம பண்றது சரிதானா. வீட்டுல இருக்கிறவங்களுக்கு துரோகம் பண்றோமா..."

"இதோ பாரு ஸ்வேதா நீ ஏன் இத துரோகம்ன்னு நினைக்கிறன்னு எனக்குப் புரியவே இல்லை..திரும்ப திரும்ப மனசப் போட்டு குழப்பிக்காத நாமளும் வேற வழியில்லாம தானே இந்த முடிவுக்கு வந்திருக்கோம்?"

"எவ்வளவு ஈசியா சொல்லிட்ட நீ...நம்மள எவ்வளவு பாடுபட்டு நம்ம பெற்றோர் வளர்த்திருப்பாங்க, நம்ம சந்தோஷத்துக்காக எவ்வளவு ஒவ்வொன்னா பார்த்துப் பார்த்து செஞ்சிருப்பாங்க, எங்க வீட்டுல அதுவும் எங்கப்பா அம்மாலாம் என்ன தங்கத் தட்டுல வைச்சு தாங்கினாங்க தெரியுமா?.."

"இதோ பாரு எல்லா அம்மா அப்பாவும் அது மாதிரி தான்..."

"இல்லைங்கல ஆனா அவங்கள ஏமாத்திட்டு அவங்களுக்குத் தெரியாம இப்படி செய்யறோமே என் மனசு ஒத்துக்கவே இல்லை..."

"இது பத்தி நாம ஏற்கனவே நிறைய பேசியாச்சு...இப்போ இத நாம அவங்க கிட்ட சொன்னா புரியாது அவங்க புரிஞ்க்கவும் ட்ரை பண்ண மாட்டாங்க..நம்ம முடிவ ஏத்துக்கவும் மாட்டாங்க.அதுக்குத் தான் உன்ன லெட்டர் எழுதச் சொன்னேன். ஒரு வாரம் எல்லாரும் நமக்காக அழுவாங்க அப்புறம் பழகிடும். அடுத்த வருஷம் சகஜமாகிடுவாங்க..."

"எங்கப்பாவ நினைச்சா எனக்கு ரொம்ப வருத்தமாயிருக்கு...அவரால இதத் தாங்கவே முடியாது"

"எந்தக் காலத்துல இருக்க நீ?...இப்போ இதெல்லாம் ரொம்ப சாதாரணம்..சினிமா நியூஸ்ன்னு எல்லாத்துலயும் காட்டுறாங்க...ரெண்டு நாள்ல அவங்களே இதையெல்லாம் சொல்லி சமாதனம் ஆகிடுவாங்க."

"ஊர்ல எல்லாரும் என்ன நினைப்பாங்க என்னப் பத்தி...ரொம்பக் கேவலமா பேசுவாங்க"

"லெட் மீ மேக் ஒன் திங்க் க்ளியர்...நீ என்னிக்குமே ஊரப் பத்தி கவலப் படாத...எல்லாருக்கும் அவங்க பொழப்ப பார்க்கவே டைம் கிடையாது...போற போக்குல எதையாவது சொல்லிட்டு போவாங்க...அதையெல்லாம் கண்டுக்கவே கூடாது. உனக்காக உன்னுடைய முடிவுகளை எடுக்கனுமே தவிர ஊருக்காக இல்லை...அவங்க வந்து குடித்தனம் பண்ணப் போறது இல்ல..நீ தான்.."

"பஸ் வந்தாச்சு பாரு வா..."

ஸ்வேதா கைகள் இன்னும் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது, ஆனந்த் ஓடிப்போய் வாட்டர் பாட்டில் வாங்கி அருகில் அமர்ந்தான்.

"ஸ்வேதா அன்ஃபார்சுனேட்லி நமக்கு கல்யாணமாகி ஒரு வருஷம் ஆனாலும் நம்ம ரெண்டுபேரோடு டேஸ்டும் விருப்பங்களும் வேற வேற. இந்த டைவேர்ஸ் முடிவு நாம விரும்பி எடுத்துகிட்டது இல்லை ஆனா இதில்லாம நாம் சேர்ந்திருந்தோம்னா நமக்குள்ள வருத்தங்களும் பிர்ச்சனைகளும் தான் நிறைய வரும். சினிமால காட்டுற மாதிரி அடிதடி அசிங்களெல்லாம் ஆகாட்டாலும் வீ ஹேவ் அ ஃலைப் டு லிவ். நீ இனிமே உனக்கு ஒரு நல்ல வாழ்க்கைய தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்ளலாம் கண்டிப்பா வாழ்க்கை அமையும். அடுத்த முறையாவது உன்னோட விருப்பங்களை வாயத் தொறந்து சொல்லி உனக்கு பிடிச்ச வாழ்க்கையா அமைச்சுக்கோ..டோன்ட் பி இமோஷனல் .எல்லாத்துக்கும் தேங்க்ஸ்.."

ஆனந்த் எழுந்து போவதை வெறித்த படியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.பஸ் ஸ்வேதாவின் ஊரை அடைந்த போது ஸ்வேதாவின் அப்பா அவளுக்காக பஸ்ஸ்டாண்டில் காத்துக் கொன்டிருந்தார்.