மாற்றான்

"மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது" - கோட் சூட் அணிந்த கார்ப்பரேட் கிருஷ்ண பரமாத்மாக்கள் டீயை உறிஞ்சிக் கொண்டே ஏமாளி க்ளையண்டிடம் பவர்பாயிண்ட்டில் அடிக்கடி ஆட்டையைப் போடும் தத்துவம். க்ளையண்ட் கொஞ்சம் டரியலாகி டணாராகிவிட்டால் போதும், "மாத்றோம்..எல்லாத்தையும் மாத்றோம்" என்று கூட்டமாய் ஒரு டீமைக் கூட்டிக் கொண்டு வந்து "இது ஜானகிராமன் அவர் சீனியர் மோஸ்ட் கன்சல்ட்டண்ட். இதுக்கு முன்னாடி யூ.என். ல பார்ட் டைம் பிரசிடெண்ட்டா வேலைப் பார்த்தார். ஒபாமா வீட்டில வாஸ்து சரியில்லைன்னு ரீ டிசைன் செஞ்சதே இவர் தான்". சீட்டுக் கட்டை கலைத்துப் போட ஆரம்பித்துவிடுவார்கள்.

ஆனால் இந்த மாற்றம் என்பது அவ்வளவு எளிதாய் ஒத்துக் கொள்ளக் கூடியதல்ல. அக்கவுண்ட்ஸ் டிப்பார்ட்மெண்ட்டில் பென்சிலைக் கூட மாற்ற ஒத்துக்கொள்ள மாட்டார்கள். எவ்வளவு கம்ப்யூட்டர், ஈ.ஆர்.பி. அக்கவுண்டிங் சாப்ட்வேர் வந்தாலும் பேப்பர் முக்கில் நுணுக்கி நுணுக்கி கூட்டல் கணக்கு போட்டுவதை விடமாட்டார்கள். போன மாதம் எக்ஸ்பென்ஸ் வவுச்சர் குடுக்கப் போயிருந்தேன். அந்தப் பெண்மணி அவ்வப்போது போவதால் கொஞ்சம் சிரிப்பார். என்னம்மோ தேடிக் கொண்டிருந்தார். என்ன தேடுகிறீர்கள் உதவட்டுமா என்று கேட்டால் அழி ரப்பரைக் காணும் என்றார். இதில் அவருக்கு மூன்று கம்ப்யூட்டர் மானிட்டர். நான் வேணா என் பெண்ணிடமிருந்து கேட்டு கடன் வாங்கிக் கொண்டு வருகிறேன் என்றேன். அதிலிருந்து சிரிப்பதை நிப்பாட்டி விட்டார்.

பிரச்சனை அவரிடம் மட்டுமல்ல. கன்சல்டிங் கமபனிகளில் பெரிய முதலாளிகளும் சீனியர் மேனேஜர்களும் முதல் நோட்டத்திற்கு பிறகு ஒரு மீட்டிங் போடுவார்கள். க்ளையண்டோடு வேலைகளில், ப்ராசஸ்களில் என்னென்ன ஓட்டைகள் இருக்கு, எங்கே வீக்னெஸ் இருக்கு நாம என்னென்ன அவர்கள் மண்டையில் அரைக்கலாம் போன்றவை விவாதிக்கப்படும். க்ளையண்டிடம் போய் முகத்திற்கு நேராக "நீ ஒரு அடி மக்கு" என்று சொல்ல முடியாதாகையால், இந்த வீக்னெஸ்ஸை வாய்புகள் அதாவது ஆப்பர்ச்சுனிடீஸ் என்று அழைப்பார்கள். அங்கே விழுபவர்கள் எழுந்திருக்க ரொம்ப நேரமாகும். இடத்தைக் கேட்டு மடத்தைப் புடுங்கிற கதை. முக்கால் வாசி மடத்தைப் பிடுங்கிய பிறகு தான் க்ளையண்ட் முழித்துக் கொள்வார் "அண்ணாச்சி எங்க கிட்ட இதுக்கு மேலே பணம் இல்லை" என்று வேட்டியை அவிழ்த்து உதறிக் காட்டிவிடுவார். "ஓ.கே இந்த சூரணத்தை சாப்பாடுக்கு அப்புறம் இதே மாதிரி மூனு வேளை சாப்டுட்டு வாங்க, ஒரு மாசத்துல நல்ல முன்னேற்றம் தெரியும்"ன்னு இடத்தைக் காலி செய்து அடுத்த மடம் பார்க்க கிளம்பிவிடுவார்கள்.

இவர்கள் வருவதற்கு முன்னால் க்ளையண்ட் பருத்திக் கொட்டையையும் புண்ணாக்கையும் ஒரு வேலையாள் வைத்து கண்ணளவில் தொட்டியில் கையால் கலந்து வைத்து இரண்டு மாட்டைப் போஷித்துக் கொண்டிருந்திருப்பார். அது பாட்டுக்கு வேளைக்கு மூன்று லிட்டர் என்று போய்க் கொண்டிருந்திருக்கும். இவர்கள் இங்கே ப்ராஸஸ் இம்ப்ரூவ்மெண்ட் ஆப்பர்சுனிட்டியை கண்டுபிடித்து க்ளையண்டையை பருத்திக் கொட்டையும் புண்ணாக்கையும் அப்படியே மூட்டையாக கொடவுனில் வைக்கச் சொல்லியிருப்பார்கள். அவர்களுடைய ஆட்டமேட்டட் ப்ராஸஸ் முந்தின நாள் ராத்திரி கொடவுனுக்குப் போய் மூட்டையைப் பிரித்து அவர்கள் இதற்கென்று ஸ்பெஷலாய் செய்த பாத்திரத்தில் எடுத்து, நேராக கிணற்றிலிருந்து ஒரு பைப் வைத்து வேண்டிய தண்ணீரை டாப் வைத்து கொண்டு வந்து, சரி விகிதத்தில் கலந்து, மாடு இருக்கும் கொட்டகைக்கு கொண்டு போய் இதற்கென்று வைத்திருக்கும் புதிய கலயத்தில் வைத்து, "டிங்" என்று  ஒரு மணியடித்து மாட்டுக்கு சாப்பாடு வந்ததைத் தெரிவித்து விட்டு, "இன்றைக்கு மாடு இவ்வளவு கலோரீஸ் சாப்பிட்டது, இந்த மாதத்தில் இது வரை இவ்வளவு கலோரீஸ் சாப்பிட்டு இருக்கிறது. இதே மாதிரி மாடு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தால் இந்த வருஷ கடைசியில் கொழுப்பெடுத்த மாடு இத்தனை கலோரீஸ் சாப்பிட்டிருக்கும். இதனால் நாளொன்றுக்கு மூன்று லிட்டர் கறந்த உங்கள் மாடு நாளொன்றுக்கு எழுபத்தி ஒன்பது லிட்டர் கறக்கும். ஒரு மாடுக்கே இப்படீன்னா ரெண்டு மாடு வைச்சிருக்கற நீங்க..சந்தேகமே வேணாம் அடுத்த வருஷம் நீங்க தான் மல...அண்ணாமலை" என்று ஒரு ரிப்போர்ட்டை க்ளையண்டுக்கு டெய்லி ஸ்டேடஸாக ஈமெயில் செய்யும்.

ஆனால் நிதர்சனமோ வேறாக இருக்கும். முதல் வாரம் கரெக்ட்டாக போகும். க்ளையண்ட் "நெசமாத் தான் சொல்றியா" என்று கேட்பதற்கு முன்னால் அடுத்த வாரம் பருத்திக் கொட்டை ஸ்டாக் சாக்கின் அடியில் போய்விட்டதை அறியாமல் சாக்கோடு எடுத்துக் கொண்டு போய், கிணற்றிலிருந்து வரும் தண்ணீர் டாப்பில் வராமல், வெறும் சாக்கையும் புண்ணாக்கையும் கலக்க முற்பட்டு கலக்கும் அகப்பை உடைந்து, சாக்கையும் உடைந்த அகப்பையும் கொண்டு மாட்டுக் கொட்டகையில் புதிய கலயத்தில் வைத்து, "டிங் என்று மணியடித்து அந்த மணி சத்தத்தில் மாடு கலைந்து தடுப்புக்கு வைத்திருந்த கட்டை சுவற்றோடு பெயர்ந்து வந்து, மாடு எழுபத்தி ஒன்பது லிட்டர் கறக்கும் என்ற அண்ணாமலை ரிப்போர்ட் மட்டும் கரெக்ட்டாய் இமெயிலில் வந்தது.

க்ளையண்ட் மண்டையில் கைவைத்துக் கொண்டு கன்சல்டிங் கம்பெனியைத் தொடர்பு கொள்ள ரிப்ளை வந்தது.

சாக்கு நிறைய பருத்திக் கொட்டை இருக்கும் என்பது தான் காண்டிராக்ட், இல்லாதது உங்க பிரச்ச்னை அதுக்கு ஒரு ஆளைப் போட்டு டய்லி ஸ்டாக் செக் பண்ணச் சொல்லுங்க. இல்லையென்றால் அதற்கு எங்களிடம் இன்னொரு மாட்யூல் இருக்கிறது அதற்கான விற்பனை கோட் இணைக்கப் பட்டுள்ளது. கிணற்றில் இருந்து தண்ணீர் வரும் டாப் ரிப்பேர் ஆனது அகெய்ன் உங்க பிரச்சனை.ஆனா நீங்க எங்க கூட ஒரு மெயிண்டனஸ் காண்ட்ராக்ட் சைன் பண்ணினீங்கன்னா அத நாங்க பார்த்துக்குறோம், அதற்கான வருடாதிர ஏ.எம்.சி. கோட் இணைக்கப் பட்டுள்ளது. அகப்பை உடைந்ததிற்கு மூல காரணம் ஸ்டாக் பிரச்சனை. அதனால் வாரண்டியில் கவர் ஆகாது. புதிய அகப்பைக்கான ஆர்டர் ப்ளேஸ் செய்யப்பட்டு இன்வாய்ஸ் இணைக்கப் பட்டுள்ளது. பதினான்கு நாளில் டெலிவரியாகும். மணி சத்தத்தில் மாடு கலைந்தது ட்ரெயினிங் இஷ்யூ. மாட்டை எங்கள் ட்ரெயினிங் ப்ரோக்ராமிற்கு அனுப்பி வைத்தால் ஒரு மாதம் ட்ரெயினிங் கொடுத்து அனுப்பி வைக்கிறோம் - கோட் இணைக்கப் பட்டுள்ளது. ஒரு வேளை அது வேண்டாம், உங்களால் மாட்டைப் பிரிந்து இருக்க முடியாது என்றால் உங்கள் இடத்திற்கே எங்கள் ட்ரெயினர் வந்து மாட்டுக்கு மணியடித்து ட்ரெயினிங் குடுப்பார் அதற்கான கோட்டும் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. இன் த அன்லைக்லி ஈவெண்ட் ஆப் மாடு கலைதல் அகெய்ன் தடுப்பு சுவர் உடையாமல் இருக்க அது பலப்படுத்த வேண்டும். எங்கள் சிஸ்டர் கன்சேர்ன் இதில் வல்லவர்கள். அதன் ரீஜினல் மேனேஜருக்கு உங்கள் தகவலை பகிர்ந்துள்ளோம் அவர் உங்களை அடுத்த வாரம் வந்து சந்திப்பார். உங்களுடன் பிசினெஸ் செய்வதில் நாங்கள் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி கொள்கிறோம். கஷ்டமர் சர்வீஸே எங்கள் பெருமை - நமீபியா வல்லரசு ப்ரோக்ராம் 2030 அபிஷியில் ஸ்பான்சர்.

மாட்டிற்கு இப்போது க்ளையண்டே மணியடித்து ட்ரெயினிங் குடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

எனக்கும் நிகழ்ந்திருக்கிறது. மாமா, கடைசி வரை பென்ஷன் பணம் பேங்கிலிருந்து எடுத்து வர மஞ்சப் பையைத் தான் எடுத்துக் கொண்டு நடந்து போவார். "இதெல்லாம் அம்பது அறுபது வருஷ சர்வீஸ். பைத்தாரப் பய மாதிரி மஞ்சப் பைய எடுத்துண்டு போனாத் தான் களவாணிப் பய கண்ணுலயே பட மாட்டோம்". ஸ்கெட்ச் போட்ட மாதிரி போகிற வழியைக் கூட மாற்ற மாட்டார். அதே மூத்திரச் சந்து தான். "அதெல்லாம் ஒன்னும் ஆகாது நான் கூட்டிண்டு போறேன் போனதும் தெரியாது வந்ததும் தெரியாது இவ்வளவு ஏன் உங்களுக்கே நீங்க பேங்க் போய்ட்டு வந்தது தெரியாது" என்று ரொம்பப் பாடாய் படுத்தி ஒருதரம் ஆட்டோவில் கூட்டிக் கொண்டு போனேன். பேங்கிற்கு மிக அருகில் வண்டி ஆஃப் ஆகி ஆட்டோக்காரர் ரொம்ப முயன்று அப்புறம் மிச்சம் இருந்த சொச்ச தூரத்தை கை ரிக்‌ஷா மாதிரி ஜானவாசமாய் இழுத்துக் கொண்டு போனார். கார்பரேட்டரை துடைச்சு போடுப்பா, கிக்கரை நல்லா இழுப்பா, தள்ளிவிட்டு ஸ்டார்ட் பண்ணுப்பா, வண்டிக்கு சரிவீஸ் ட்யூவாயிருக்கும், இதெல்லாம் சவாரிக்கு முன்னாடி செக் பண்ணவேண்டாமா, பார்த்து கூட்டிட்டுப் போப்பா என்று போவோர் வருவோர் எல்லாம் ஃப்ரீ கன்சல்டிங். "நான் பாட்டுக்கு வந்ததும் தெரியாது, போனதும் தெரியாதுன்னு போயிருப்பேன்" மாமா தலையிலடித்துக் கொண்டார். பேங்கிற்குள் போய் பார்த்தால் லாக்கர் சாவியைக் காணோம். ஆட்டோவை கூட சேர்ந்து தள்ள இறங்கியதில் லாக்கர் சாவி பையை ஆட்டோவிலேயே வைத்து, "ஹோய் ஹோய்"ன்னு கூப்பிட்டு ஆட்டோ கிளம்புவதற்குள் ஓடிப் போய் எடுத்து வந்து அன்றைக்கு பேங்கிற்கு தண்ணி கேன் போட வந்தவர் முதற்கொண்டு ஒருத்தர் விடாம எல்லோர் கண்ணும் எங்கள் மேல் :)

நல்ல மாட்டிற்கு ஒரு சூடு. இப்பவெல்லாம் தலையிடுவதே கிடையாது. "பதினைஞ்சு வருஷமா இத வைச்சுண்டு அல்லாடறேன்" என்று தங்கமணி அடுக்களையில் அங்கலாய்க்கும் போதெல்லாம் மகள்கள் டாண்ணென்று என்னை ஏறெடுத்துப் பார்ப்பார்கள். "பிச்சிப் புடுவேன் பிச்சு.... உங்கம்மா க்ரைண்டர சொல்றா, என்னை ஏன்டி பார்க்கறீங்க" என்று மாடிக்கு ஜோலியாய் போய்விடுவேன்.

பாலியல் புரிதல்

குருதிப் புனல் சினிமாவில் கமல் கௌதமிக்கு முத்தம் கொடுக்கும் (தல...தல..) ஏகப்பட்ட காட்சிகளில் ஒன்றில்- அவர் உம்மா கொடுத்துக் கொண்டிருக்கும் போது அவர் பையன் வந்துவிடுவான். "நான் எதையும் பார்க்கலை நான் எதையும் பார்க்கலை" என்று அவன் நக்கல் விடும் போது..."டேய் கண்ணத் தொறடா இதுல ஒன்னும் தப்பில்லை உங்கம்மாள உங்கப்பன் முத்தம் கொடுக்கிறான் . இது ஒன்னும் பெரிய விஷயம் இல்லை, என்ன... நான் சொல்லிக் குடுக்கலைன்னா சாட்டிலைட் டெலிவிஷன் கத்துக் கொடுக்கும் அவ்வளவு தான் " - என்று தல ஒரு டயலாக் விடுவார் பாருங்கள் - அட்ரா சக்கை என்று என்னை அட போட வைத்த இந்த வசனம் - எனக்கு தனிப்பட்ட முறையில் மிகவும் உடன்பாடான ஒரு விஷயம். தற்போது எங்கள் வீட்டில் (லண்டனில்) இது தான் கலாச்சாரம். அதுக்காக எல்லாமே ஒப்பனாத் தான் பண்ணுவீங்களான்னு குதர்க்கமாய் கேட்கக் கூடாது. அபத்தின் உச்சக்கட்டம் அந்தக் கேள்வி என்பது என் அபிப்பிராயம். பாலியல் தெய்வீகமானது என்று ஒரு துருவத்திலோ அல்லது மிகவும் ஆபத்தானது என்று அதற்கு நேர் எதிர் துருவத்திலோ இருந்து பார்க்காமல் மிக இயல்பான ஒன்று என்பது தான் என்னுடைய நிலைப்பாடு (கவனிக்க - என்னுடைய = என் தனிப்பட்ட) . இது இயல்பானது என்பதை என் மகள்களுக்குப் புரியவைத்து அதைப் பற்றி ஒரு பயமோ இல்லை மிரட்சியோ இருக்கக் கூடாது என்பதில் நானும் தங்கமணியும் உடன்பட்டிருக்கிறோம். கவனிக்க - கூச்சம் என்பது வேறு- அதைச் சொல்லவில்லை. அவர்களுக்கு பாலியல் ரீதியாய் casual and general awareness இருக்கவேண்டும் எனபதில் நானும் என் மனைவியும் மிகத் தெளிவாக இருக்கிறோம். ஆனால் அதற்கு ஒரு ஆரம்ப வயது வரம்பு இருக்கிறது என்பதில் எந்த மாற்றுக் கருத்தும் இல்லை.

என்னுடைய இளம் பிராயத்தில் எல்லாம் பூவை கிலுகிலுவென்று க்ளோசப்பில் காட்டி தத்துவார்த்தமான பின்நவீனத்துவ குறியீடுகளுடன் கூடிய முத்தக் காட்சியோ, இல்லை கையைப் பிசையும் மேற்படி காட்சியோ  டி.வியில் வந்தால் எங்க வீட்டுப் பெரியவர்களை விட நான் தான் நிறைய டென்ஷனாகியிருக்கிறேன். ஏன் என்றால் அடுத்த கேள்வி, ஹோம்வொர்க் முடிச்சாச்சா? ஹோம்வொர்க் முடிச்சா அவ்ளோதானா..? மேலே படிக்கவேண்டாமா? அப்படியே டி.வில உட்கார்ந்து விடக்கூடாது எப்போதும் படிப்ப பற்றிய சிந்தனை இருக்கணும், மெய்வருத்தம் பாரார் பசிநோக்கார் கருமமே கண்ணாயினார் என்று ஆரம்பித்து விடுவார் மாமா. அவன் அங்க முத்தம் குடுத்ததுக்கு எனக்கு இங்க பாட்டு விழும்... நானும் கண்ணாயினார் சரியான கருமம்டா என்று புத்தகத்தை எடுத்து பிரித்து வைத்துக் கொண்டு பூவுக்கு பின்னாடி அந்தாள் கலகலன்னு என்ன பண்ணியிருப்பான்னு சாக்ரடீஸ் மாதிரி சிந்தனையிலாழ்ந்து விடுவேன். இதன் காரணமாகவே எனக்கு ரொம்ப பிடித்த ராஜா ராணி படங்களில் இந்தப் பயபுள்ள முத்தம் கித்தம்ன்னு கிளம்பிரக் கூடாதே என்று எனக்கு கிலியாய் இருக்கும்.

இந்த ஆழ்ந்த பூ கலாச்சாரம் இங்கிலாந்தில் இறங்கிய ஆரம்ப நாட்களில் நடுமண்டையில் நிறைய குட்டியிருக்கிறது. டிரையினில் யுவனும் யுவதியும் இறுக்கமான அணைப்பில் - லிப் டு லிப்பில் முனைப்பாக புதையலைத் தேடிக்கொண்டிருந்த போது எனக்கு உதறலெடுத்து வியர்த்துக் கொட்டியது. பொதுவில் இப்படிச் செய்யவேண்டுமா கரெக்டா எனபதெல்லாம் புறந்தள்ளுங்கள், அது அந்தந்த நாட்டின் கலாச்சார, தனிநபர் மற்றும் சமுதாயத்தின் கூட்டு நிலைப்பாடு. இங்கே நான் சொல்ல வருவது அதல்ல. இந்த நாள் இனிய நாள்ன்னு அன்றைக்கு அந்த முத்தக் காட்சியை கேஷுவலாய் கடந்து போக முடியாத என்னுடைய மனப்பாண்மையை. என்னமோ என்னை யாரோ கையைப் பிடித்து இழுத்து கூப்பிட்ட மாதிரி ஒரு படபடப்பு, உதறல் etc etc.  இன்றைக்கு இது நடந்தால் கேஷுவலாய் கடந்து போய் நல்ல வியூபாயிண்ட்டில் உட்கார்ந்து கொள்கிறேன் என்பது வேறு விஷயம்.

இங்கே வீட்டில் ஆங்கில சினிமாக்களிலோ, தமிழ் சினிமாக்களிலோ கொஞ்சம் முத்தத்தை மீறிய ரசாபாசமான காட்சி வரப் போகிற அறிகுறி தென்பட்டால் டி.வி.யை பாஸ் செய்துவிட்டு மகள்களிடம் ஓப்பனாகவே அந்தக் காட்சி அவர்களுக்கு அவர்கள் வயதின் காரணமாக உகந்ததல்ல என்று சொன்னால் சிரித்துக் கொண்டே தெரியும் தெரியும் என்று ஓடி விடுவாரக்ள் (அல்லது என்னைப் பார்த்து திரும்பி உட்கார்ந்து கொள்வார்கள் - இது காட்சியை விட இன்னும் சங்கடம்) . நான் ம்யூட்டில் போட்டு விட்டு படத்தைக் கண்டினியூ பண்ணுவேன். முன்னாடி எல்லாம் என் இரண்டாவது மகள் - நான் மட்டும் எப்படி அந்தக் காட்சிகளைப் பார்க்கலாம் என்று கேள்வி கேட்பாள். பதினெட்டு வயதுக்குப் பிறகு அந்தக் கேள்விக்குப் பதில் புரியும் என்று சொல்லி வைத்திருந்தேன். தற்போது அவளே சினிமா முதற்கொண்டு வயது ரேட்டிங்க் பார்த்தே தேர்வு செய்கிறாள். இந்த ரேட்டிங் விஷயத்தில் ஹாலிவுட் திரைப்படங்கள் மிக எச்சரிக்கையாக கையாளப் படுகின்றன. கெட்ட வார்த்தைள் பீப் செய்யாமல் திட்டுவதாய் இருந்தாலே வயது ரேட்டிங் கூடிவிடும். தியேட்டரில் கைக் குழந்தைகளைக் கூட வயது மீறிய ரேட்டிங் இருக்கும் படங்களுக்கு கூட்டிப் போக முடியாது. இங்கே யூ.கேவில் இது தெரியாமல் தமிழ் சினிமா திரையிடப் படும் போதெல்லாம் நிறைய நம்ம ஊர் மக்கள் குழந்தைகளைக் கூட்டி வருவார்கள். படம் ஆரம்பிப்பதற்கு முன்னால் செக்யூரிட்டி ஆட்கள் வந்து வெளியே அனுப்பி விடுவார்கள். இல்லாவிட்டால் அவர்கள் லைசன்ஸுக்கு ஆபத்து வரும். வீட்டில் வயதுக்கு மீறிய ரேட்டிங் படம் பார்க்க வேண்டுமென்றால் பஞ்சாயத்து என்னிடம் வந்த பிறகே மகள்கள் பார்ப்பார்கள்.

அதே போல் மேற்கத்திய நாடுகளில் இந்த தொட்டுக் கொள்வது முத்தமிட்டுக் கொள்வது எல்லாம் சகஜமாயிருந்தாலும் அந்த "எல்லாமே" எனும் அடுத்த கட்டம் பொது வெளியில் நடப்பது அல்ல. அங்கங்கே எக்ஸப்ஷனாய் நடப்பதும் உண்டு ஆனால் அவை எக்‌ஷப்ஷனாய் மட்டுமே இருக்கும். தினசரி மூன்று காட்சிகள் என்று அரங்கேறாது. அப்படி எப்போதாவது அரங்கேறும் போதும் கூட ஒரு நமுட்டு சிரிப்புடன் மக்கள் கடந்து போகிறார்களே தவிர கூட்டம் கூட்டி டிக்கெட் போட்டு எக்ஸிபிஷன் நடப்பது இல்லை. குழந்தைகள் நடமாட்டம் இருக்கும் பகுதியில் இந்த முத்தக் காட்சி விரசமில்லாத வரையில் மட்டுமே ஒ.கே இல்லையென்றால் மக்கள் முனுமுனுக்க ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். சில நேரங்களில் கூப்பிட்டு "Get a room" என்று சொல்லியே விடுவார்கள்.

ஆனால் பொது வெளியில் வராமால் இங்கே பத்தாம் க்ளாஸ் படிக்கும் போதே ரகசியமாய் திருட்டுத் தனமாய் செம்புலப் பெயல் நீர் போல கலப்பதெல்லாம் நடக்கும் எனும் போது என் மகள்களுக்கு பாலியல் பற்றி ஒரு புரிதல், ஒரு நிதானம், அவர்கள் எதிர் கொள்ளும் பிரச்சனைகளைப் பற்றி எங்களிடம் சகஜமாய் பேசும் ஒரு சூழ்நிலை இருக்கவேண்டியது அவசியம் என நம்புகிறேன். நான் ஆண் என்ற கூச்சத்தின் காரணமாக என்னிடம் இல்லாவிட்டாலும் என் மனைவியிடமாவது அவர்கள் சகஜமாய் பேச வேண்டிய அவசியம் இருப்பதாய் நாங்கள் கருதுகிறோம். இந்தியாவின் கலாச்சாரமும் வெகு தூரத்தில் இல்லை. தற்கால இந்திய சினிமாவில் பூவெல்லாம் காட்டுவதில்லை, தீப்பிடிக்க தீப்பிடிக்க முத்தம் கொடுக்கிறார்கள். இது இயல்பானது என்பதிலிருந்து உடம்பில் ஏற்படும் ஹார்மோன்கள் என்பது வரை கேஷுவலாய் தெளிய வைப்பது அவசியம் என்று கருதுகிறோம். ச்சே ச்சே இதெல்லாம் இங்க இல்லை என்ற நடிப்பு சென்னையில் குறைந்து ஓப்பனாய் பேசும் நாள் வெகுதூரத்தில் இல்லை என்றே தோன்றுகிறது. ஒரு மினி ஸ்கர்ட்டை அணிந்து கொண்டு பெங்களூரில் போவது மாதிரி சென்னையில் போக முடியாது என்று நிறைய பெண் தோழர்கள் சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன். ரேப் நிறைய நடப்பதற்கு காரணம் இந்த மாதிரி உடையணிவது எனும் வாதம் அபத்தம் என்று நினைக்கிறேன். இந்த மாதிரி உடையணிவது அவர்கள் தனிப்பட்ட விருப்பம், காரண காரியம், ஆனால் அதை சகஜமாய் கடந்து செல்லும் மனோபாவம் இல்லாததே பாலியல் வன்முறைகளுக்கு காரணம் எனும் தரப்பைச் சேர்ந்தவன் நான். உடை மட்டுமே காரணமாய் இருந்தால் மேற்கத்திய நாடுகளில் பாலியல் வன்முறை எண்ணிக்கை நம் நாட்டை விட பல மடங்கைத் தொட்டிருக்கவேண்டும்.

இந்த பாலியல் புரிதல் விஷயத்தில் டாக்டர் மாத்ரூபூதம் அவர்களும் டாக்டர் ஷர்மிளா அவர்களும் தொன்னூறுகளில் தொகுத்தளித்து வந்த புதிரா புனிதமா நிகழ்ச்சியை நன்றியோடு நினைவுகூர்கிறேன். மிகக் கன்சர்வேட்டிவான தமிழ்நாட்டில் அந்த நிகழ்ச்சி வந்த காலகட்டத்தில் அது மாதிரி ஒரு நிகழ்ச்சி நடத்த நிறைய துணிவு தேவைப்பட்டது. மருத்துவ மாணவர் என்றாலும் கேள்விகளைத் தொகுத்தளிப்பது பெண் என்பது பெரிய புரட்சியாய் இருந்தது. அந்த நிகழ்ச்சிக்கு நிறைய குடும்பங்களே வரவேற்பு அளித்தது ஒரு ஆராக்கியமான சூழ்நிலைக்கு வித்திட்டது. ஆனால் தற்போது அது மாதிரி நிகழ்ச்சிகள் வருகின்றனவா என்பது தெரியவில்லை.

இங்கே ஸ்கூலில் ஐந்தாம் வகுப்பில் வயதுக்கு வருவது பற்றி சொல்லிக் கொடுக்கிறார்கள். எட்டாம் வகுப்பில் பாலியல் பற்றியும் வயது தொடர்பான ஹார்மோன்கள் செய்யும் விளைவுகள் பற்றியும் புத்தகமும் குடுக்கிறார்கள். புத்தகத்தை அம்மாவும் பெண்ணும் மறைத்து மறைத்து பேணிக் காக்கிறார்கள். ரகசியமாய் பேசிக் கொள்கிறார்கள். ரெண்டு வருஷமாச்சு இன்னிக்கு வரைக்கும் புக்கு கைக்கு சிக்கவில்லை. கேட்டால் நான் வயசுக்கு வரலையாம்....அவ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ் போங்கடீங்க...என்று பத்தாம் க்ளாசில் முதல் பொஸ்தவத்தை போணி செய்து அறிவுக் கண்ணைத் திறந்து வைத்த கிங்பெல்லை நன்றியோடு நினைத்துப் பார்க்கிறேன் :)

மொபைல்

முன்பொரு காலத்தில் எங்கள் வீட்டில் ஊதுபத்தி தீர்ந்து போகும். கடைக்குப் போய் வாங்கி வரச் சொல்லி மாமா அனுப்புவார். நானும் கடைக்குப் போய் "கடைக்காரரே ஒரு நல்ல ஊது பத்தி குடுங்க" என்று கேட்பேன். அவரும் "எதுப்பா.." என்று கேட்பார். "அதோ எல்லாத்துக்கும் மேலே இருக்கே டாப் த்ரீ ஊதுபத்தி அத எடுங்க" என்பேன். அவரும் அதை எடுத்து கண்ணில் காட்டிவிட்டு "அம்பி இது பதிமூனு ரூவா, வாங்கிட்டு போனா உங்க மாமா சத்தம் போடுவார், இரு நந்தி டைமண்ட் தர்றேன் அதான் மாமா வாங்குவார், அவ்ளோ தான் சில்லறை தந்திருப்பார்" என்று அதைத் தருவார். வாங்கிப் போய் மாமாவிடம் குடுத்தால் "வெரி குட்" என்று சொல்லிக் கொளுத்துவார். கம்முன்னு நிதானமாக ஏத்தினதே தெரியாமல் அரை மணி நேரம் எரியும். எளிமையான உலகமாய் இருந்தது.

சமீபத்தில் மொபைல் ஃபோன் சரியாக வேலை செய்யவில்லை. ஃபோன் வந்தால் ரிங் அடிக்கவில்லை, அடித்தாலும் தகரத்தில் கீச்சுவது மாதிரி கேட்டது. எட்டை அமுக்கினால் நான்கை காட்டும்.நான்கை அமுக்கினால் நட்சத்திரத்தைக் காட்டும். தெரிந்தவரிடம் காட்டினேன்

புட்டுக்கிச்சு

..ஆங்?

புட்டுக்கிச்சு, ஹோ கயா, வேற ஃபோன் வாங்கிக்கோங்க

வேற ஃபோனா...எதுக்கு... இத ஓவராயில் பண்ண முடியாதா?

பண்ணலாம் இந்த டெக்னாலஜி தெரிஞ்ச ஆள் லோக்கல்ல இருக்க மாட்டான், ஜப்பான்லேர்ந்து ஸ்பெஷலா கூட்டிட்டு வரணும் பரவாயில்லையா? பேசாமா புது ஃபோன் வாங்கிக்கோங்க சார்.

அது தான் ஆரம்பம்.

அப்பா ஆப்பிள் வாங்குப்பா

ம்க்கும் உங்கப்பா காஷ்மீர் ஆப்பிளே விலை கூடன்னு வாங்கமாட்டார் இதுல அமெரிக்க ஆப்பிளா அதெல்லாம் நாப்பதாயிரம் ஆகும்.

எந்த மாதிரி பார்க்கறீங்க, டச்சா இல்ல பட்டன் வைச்சததா? (ஜிப் வைச்சது இருக்கா?)

பேசாமா ஆண்ட்ராய்ட் ஃபோன் வாங்கேன், டச் ஃபோன், சாம்சங்ல சல்லீஸா கிடைக்கும்.

சார் நல்ல கடையா பார்த்து வாங்குங்க.. ஏமாத்திருவாங்க. சாம்சங் லோகோல `ஏ`-க்கு நடுவுல கோடு இல்லாம இருக்கா பாருங்க. கோடு போட்டிருந்தா டுப்ளிகேட். சைனா மேக்

ப்ளூடுத், என்.எஃப்சி, எஸ் பீம், டீ.என்.எல்.எம் எல்லாம் இருக்கான்னு செக் பண்ணிகோங்க  (டி.எல்.என் கோயமுத்தூருக்கு ட்ரான்ஸ்பர் வாங்கிண்டு போயிட்டார்ன்னு சொன்னாங்களே?)

ஏரோப்ளேன் மோட் இருந்தா சொஸ்தம். ப்ளைட்ல போனா ஆஃப் பண்ணவேண்டாம். ஃபோன திருப்பிக் காட்டிட்டா போதும். அவா ரைட் ரைட்ன்னு போயிடுவா. (முந்தைய ப்ளைட் ஜர்னி எப்போ என்று மூளையை கசக்கிக் கொண்டிருந்தேன்....ஆயிரத்து தொள்ளாயிரத்தி தொன்னூத்தி. சொச்ச வருஷத்தில் போனது)

ரெண்டு கேமிரா இருக்கான்னு செக் பண்ணிக்கோங்க. முகம் பார்க்கிற கண்ணாடி மாதிரி மாதிரி யூஸ் பண்ணிக்கலாம் (பத்து ரூபாய்க்கு அவசரப்பட்டு கையகலக் கண்ணாடி வாங்கிட்டேனே வேஸ்டா)

ட்யூயல் சிம் இருந்தா பெஸ்டு. ரெண்டு ஃபோன்லாம் சுமக்க வேண்டியது இல்லாம ஒரே போன்ல சமாளிக்கலாம் (இதுக்காகவே ரெண்டாவது சிம் வாங்கணும்)

எப்.எம் ரேடியோ இருக்கான்னு பாருங்க. ராத்திரியில் ராஜான்னு ஒரு ப்ரோக்ராம். சுண்டி இழுக்கறான்.

மெமரி எவ்வளவு அதிகமா இருகோ அவ்வளவு அதிகமா பாட்டு, படம் எல்லாம் போட்டு வைச்சுக்கலாம் ( நூத்தம்பது நம்பர் ஸ்டோர் பண்ண முடியுமோ? முடியுமா...இருநூறு? அப்போ நானூறு?)

4G சப்போர்ட் பண்ணுமான்னு செக் பண்ணிக்கோ. (எல்லாத்துக்கும் என்ன பிரயோஜனம்ன்னு கேக்காத லேட்டஸ்ட் டெக்னாலஜி, வாங்கிப் போடு, பின்னாடி உபயோகப்படும்)

ஆப்ஸ்லாம் அங்கயே லோட் பண்ணித் தரச் சொல்லு. ஸ்டார் கேல்க்ஸின்னு ஒன்னு இருக்கு. வான சாஸ்திரம். ஃபோன வானத்தைப் பார்த்து காட்டினா போதும். வீனஸ் எங்க இருக்கு, ப்ளூட்டோ எங்க இருக்கு, சனி எங்க இருக்குன்னு அழகா காட்டும். (சனி அப்போ நாக்குல இல்லையா?)

எல்லாவற்றையும் நோட் பண்ணிக் கொண்டேன்.

"கடைக்காரரே ஒரு நல்ல மொபைல் ஃபோனா குடுங்க" என்று கேட்ட போது எல்லாத்துக்கும் மேலே இருக்கிற ஃபோனை எடுத்துத் தராமல் மேலும் கீழும் பார்த்தார்.

ப்ராண்டட்டா சைனாவா?

சாம்சங்

ஸ்மார்ட் போனா?

ஆமாம் ஆனா ஓவர் ஸ்மார்ட் வேண்டாம் ஓரளவுக்கு ஸ்மார்ட் போதும்

இதுல வைபை இருக்கா?

சார் ஸ்மார்ட் ஃபோன்னா வைபை இருக்கும் சார். ப்ளூடூத் இருக்கு, ப்ளூடூத்னா தெரியுமா? இன்னொரு ஃபோனோட பேர் பண்ணிக்கலாம் அப்படியே பாட்டு மத்த ஃபைல்ஸ்லாம்...

தெரியும் சார். நானும் படிச்சிருக்கேன். ப்ளூடூத் தெரியாதா. ப்ளூம்பர்க் தெரியுமா உங்களுக்கு? "SIM" கார்டுல சிம்க்கு எக்ஸ்பான்ஷன் சொல்லுங்க பார்போம்.

சாரி சார். இதுல ஜி.பி.எஸ் கூட இருக்கு சார். இப்போ ஆபர்ல இருக்கு  - பத்தாயிரத்தி இருநூறு.

ஒரிஜினல் தானே சைனா மேக் இல்லையே?

சார் ஒரிஜினல் தான் சார். ஆப்பிளே சைனால தான் சார் மெனுபாக்சர் பண்றாங்க

டப்பாவில் என்னவெல்லாம் போட்டிருக்குன்னு படித்தேன். ப்ளூடூத், எம்.பி.3, ஜி.பி.எஸ், எஃப்.எம்...ஏகப்பட்டது போட்டிருந்தது.

எல்லாம் கரெக்டாக வேலை செய்யுங்களா? டப்பால போட்ருவாங்க ஆனா சில சமயம் அதெல்லாம் இருக்கவே இருக்காது.

சார் இதெல்லாம் கம்பேனி ப்ராடக்ட் சார். டப்பால போட்டிருக்கிறது எதாவது ஒன்னு குறைஞ்சாலோ இல்ல அது வேலை செய்யலைனாலோ எடுத்துட்டு வாங்க, ரெடியா ரூபாய் வாபஸ் குடுக்கறோம்.

இன்னும் இரண்டு முறை உறுதிபடுத்திக் கொண்டேன். சலித்துக் கொண்டார். நீங்க சொன்னத அப்படியே எழுதித் தாங்க என்றேன். கோபப்பட்டார். மானேஜரைக் கூப்பிடச் சொன்னேன். இதெல்லாம் கம்பேனி ப்ராடக்ட் சார் க்யாரண்டில கவர் ஆகும் சார் என்று சலித்துக் கொண்டே எழுதிக் கொடுத்தார். டப்பால எழுதியிருக்கறது மட்டும் ஏதாவது இல்லை, அடுத்த நிமிஷம் இங்க இருப்பேன் என்று அழுத்திச் சொன்னேன்.

பில்லை வாங்கிக் கொண்டு மீண்டும் ஒரு முறை எல்லா ஃபோனையும் நோட்டம் விட்டேன்.

அதோ எல்லாத்துக்கும் மேல இருக்கே அந்த ஃபோன எடுங்க.

சார் அது ஹெட்ஃபோன் சார்

ம்ம்ம் சரி..ஏதாவது டிஸ்கவுண்ட் பண்ணுங்க.

சார் இது அல்ரெடி ஆஃபர் ப்ரைஸ் சார். போன வாரம் வாங்கியிருந்தீங்க இரண்டாயிரம் கூட குடுத்திருப்பீங்க. சாருக்கு ஒரு ப்ளாஸ்டிக் கவர் குடுப்பா

வீட்டுக்கு வந்து கடை விரித்து டப்பாவை வைத்துக் கொண்டு ஒவ்வொண்ணாய் சரி பார்த்தேன். எல்லாம் இருந்தது. யாருகிட்ட...என்று காலரை உயர்த்தி சார்ஜில் போட்டேன்.

ராத்திரி எட்டு மணிக்கு நாராயணன் ஃபோன் பண்ணினார் . பெருமிதமாய் காதில் வைத்தால் நாராயணன் அவரோட வயல் கிணற்றுக்குள் இறங்கி அங்கேர்ந்து பேசுவது மாதிரி இருந்தது.

அவசர அவசரமாய் டப்பாவைப் பார்த்தால் தெளிவாக, சத்தமாக பேச்சு கேட்கும் என்று எங்கயுமே எழுதியிருக்கவில்லை.

ஜிகர்தண்டா விமர்சனம் அல்ல

நேற்று தான் ஜிகர்தண்டா காணக் கிடைத்தது. நல்ல மேக்கிங்குடன் கூடிய ஒரு நல்ல படம். 2014-ல் இது வரை வெளிவந்த தமிழ் சினிமாக்களில் முதல் மூன்று ரேங்கிற்குள் வரத் தகுதியுள்ளது. முதல் பாதி நல்ல க்ரிப்பிங்காய் நம்பகத்தன்மையோடு எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. சினிமா என்பது எதார்த்தமல்ல, நிறைய இடங்களில் ஒன்றுக்குப் பத்தாய் மிகைப்படுத்தி சொல்லும் ட்ராமாட்டிக் மீடியா. ஆனால் அந்த மிகைப்படுத்துதலை சினிமா பார்க்கும் ரசிகன் உணராத படி, அவன் அறிவு முழித்துக் கொள்ளாதபடி கொண்டு சொல்வது மிக முக்கியம். அந்த வகையில் எனக்கு இன்றைக்கு கால் மேல் கால் போட்டு யோசிக்கும் போது இரண்டாவது பகுதியில் தெரியும் மிகைப்படுத்துதல் நேற்று படம் பார்க்கும் போது அவ்வளவு தெரியவில்லை.(அத்தாம் பெரிய ரவுடிகள் கூட்டமாய் கூழைக் கும்பிடு போட்டுக் கொண்டு குரங்காட்டம் ஆடுவதெல்லாம் கொஞ்சமாய் நெருடியது) ஆனால் இரண்டாம் பாதியில் கத்திரிக்கோலைத் தொலைத்துவிட்டார்களோ என்று கண்டிப்பாய் தோன்றியது. படம் முடிந்துவிட்டது நல்ல எடுத்திருக்காங்க என்று நாம் மனதில் எண்ட் கார்ட் போட்ட பிறகும் படம் இருபது நிமிடத்திற்கு ஓடுகிறது. க்ரிஸ்ப்பாய் முடித்திருக்கலாம். சரி விடுங்க படத்தை பற்றி எல்லோரும் கதறக் கதறக் கருத்து சொல்லிவிட்டார்கள். தலையில் ஒற்றை ரோஜாவை சொருகிக் கொண்டு கமலோடு "கண்ணே கட்டிக்கவா ஒட்டிக்கவா" ஆட்டம் ஆடிய அம்பிகா, பாயா கடை ஆயாவாக வருகிறார். காலத்தின் கோலம் சகிக்கவில்லை. லஷ்மி மேனனிடம் அவர் தான்  ஹீரோயின் என்ற சொல்லி படத்தில் புக் செய்திருப்பார்கள் என்று நினைக்கிறேன். ஐயோ பாவம். சங்கிலி முருகனுடைய அந்தப் பொட்டிக் கடை தாத்தா ரோலையாவது லஷ்மி மேனன் கேட்டு வாங்கி நடித்திருக்கலாம் கொஞ்சம் ஸ்கோப் இருந்திருக்கும். சித்தார்த்துக்கும் அவருக்கும் செட்டே ஆகவில்லை. சின்ன சின்ன குறைகள் மட்டுமே. புல் பேக்கேஜாய் பார்க்கும் போது ஒரு நல்ல மேக்கிங்குடன் கூடிய நல்ல படம். இயக்குநருக்கும் படக் குழுவினருக்கும் வாழ்த்துகள்.

ஆனால் இந்தப் படம் தமிழ் சினிமாவின் விடிவெள்ளி, கல்ட் ஃபிலிம் ட்ரெண்ட் செட்டர் என்பதை ஒத்துக் கொள்ள என் மனம் ஒப்பவில்லை. சமீபத்திய தமிழ் சினிமாவில் என்னளவில் அது ஆரண்ய காண்டமாகவே இன்று வரை இருக்கிறது. இரண்டு மணி நேரம் நேரம் போவதே தெரியாமல் எந்தத் தொய்வுமில்லாமல் நல்ல இண்ட்ரஸ்டிங்காய் ஓடும் படங்கள் தமிழில் அரிதாகி வருகின்றன. இந்தச் சூழலில் இந்தப் படம் கானல் நீராய் வந்ததால் இந்தக் கொண்டாட்டமாய் இருக்கலாம். ஆனால் இயக்குநருக்கு வித்தை தெரிந்திருக்கிறது, அவரின் அடுத்த படத்தை ஆவலோடு எதிர்பார்க்கிறேன்.

On a different subject - தமிழ் சினிமா ரவுடி கலாச்சாரத்தை ஓவராக glorify செய்வது கொஞ்சம் பதற்றமாய் இருக்கிறது. கத்தியை எடுத்து அப்படியே ஒரு சொருவு சொருவுவது, போகிறவர் வருகிற பொதுஜனத்தை மண்டையில் போடுவது, பெட்ரோலை ஊத்திக் கொளுத்துவது, கக்கூஸில் கட்டையால் அடிப்பது  போன்ற எல்லா காட்சிகளிலும் நாம் தான் அந்த அடிவாங்குகிற பொதுஜனம் என்பதை மறந்து தியேட்டரில் கை தட்டிக் கொண்டிருக்கிறோம். ஆங்கோர் ஏழைக்கு எழுத்தறிவித்த மாதிரி இந்த ரவுடிகளை கொண்டாடுவது தமிழ் சினிமாவில் திகட்டும் அளவுக்குப் போய்க் கொண்டிருக்கிறதோ என்று எனக்குப் படுகிறது. "இந்தியன்" படம்  எடுத்து பொதுமக்களோ அதிகாரிகளோ லஞ்ச லாவண்யத்தில் திருந்தவில்லை, ஆனால் இந்த ரவுடித்தனத்தை அஸ்வமேத யாகம் நடத்திய மாதிரி இப்படி ஒரேடியாய் ஹீரோத்தனமாய் காட்டினால், ரவுடி ஆகலாமா என்று நினைக்கும் அப்ரசண்டிகளெல்லாம் சினிமாவைப் பார்த்து விட்டு வெளிய வரும் போதே சம்பவம் நடத்தி க்ராஜுவேட் ஆகும் டீட்டெயில் வவுத்தக் கலக்குது.

மயில் ஸ்னேகங்கள்

நான் சொல்ல வருவது ரயில் ஸ்னேங்களின் உல்டா. வாழ்க்கையின் ஏதோ ஒரு காலகட்டத்தில் செந்திலும் கவுண்டமணியுமாய், தளபதியும் மம்மூட்டியுமாய், அப்பாஸும் முஸ்தபாவுமாய், நாக்கு மேல் பல்லைப் போட்டு உரிமையோடு " ஏய் நீ என்ன பெரிய இவனாடா / இவளாடி..." என்று உரிமையோடு தோழனும் தோழியுமாய் ஒரே தட்டில் எச்சில் பரோட்டா தின்று, ஈரக் கையில் ஒட்டிய முடி மாதிரி உறவாடிய நட்பைப் பற்றி. அது தோழனாகவோ தோழியாகவோ இருந்திருக்கலாம். எப்பேற்பட்ட நட்பு என்றால், வேறு யாரவது நடுவில் வந்துவிட்டால் இந்த நட்பு நம்மை பின்னிப் பெடலெடுத்துவிடும். "போ..அங்கயே அப்படியே போய் சாவு..இங்க எதுக்கு வர்ற, நாங்களெல்லாம் இருக்கோம்ன்னு இப்பத் தான் தெரியுதாமா" என்று ஒரு வாரம் பேசாது.  அது ஒன்றும் பெரிய தவறில்லை என்று தெரிந்தாலும் மானம் வெட்கமேயில்லாமல் முதல் மரியாதை சிவாஜி மாதிரி நாமும் முகத்தை தொங்கப் போட்டுக்கொண்டு பின்னாடியே போய் நாயாய் கெஞ்சும் நட்பு. "இன்னொரு தரம் மட்டும் இப்படி செஞ்ச, பார்க்கவே மாட்டேன் வெட்டியே போட்டுருவேன்..நிஜமா" என்று மிரட்டி மன்னிக்கும் நட்பு. நம்மைப் பற்றி நமக்குத் தெரிந்ததை விட இவர்களுக்குத் தான் அதிகம் தெரிந்திருக்கும். நாளும் கிழமையுமானால் முதல் ஃபோன் இவர்களிடமிருந்து வரவே வராது. அதுவும் பிறந்தநாள் என்றால் சுத்தமாய் மறந்துவிட்ட மாதிரி நடித்து நம்மை வெறுப்பேத்தும். நாமும் வெறுத்துப் போய் "தூ இவ்வளவு தானா நீ.." என்று வசனம் பேச எத்தனிக்கையில் ஒரு சர்ப்ரைஸ் கொடுத்து புருவத்தை உயர்த்தி சட்டையைப் பிடித்து "என்ன சொல்ல வந்த நீ இப்ப..." என்று தளும்ப வைக்கும்.

எல்லாரும் கூட்டம் கூட்டமாய் ஆர்ப்பாட்டம் செய்து கொண்டிருக்கும் போது "இப்ப நானா அவங்களா" என்று வீ.சேகர் பட க்ளாமாக்ஸ் சீனெல்லாம் கொடுத்து, இப்பேற்பட்ட நட்பால் நமக்கு இவர்களைத் தவிர ஊரில் இருக்கிற ஒரு பயபுள்ளைகளைத் தெரிந்திருக்காது. ஆனாலும் மனது மட்டும் நிறைந்திருக்கும். நன்றாக போய்க்கொண்டிருக்கும் போது எவனாவது வைத்த கொள்ளிக் கண்ணினால் இஞ்சி மொரப்பாவில் சுக்கு போட்ட தகறாரில் பட்டென்று ஒரு நாள் நட்பு தெறித்துவிடும். ஒரு இரண்டு மூன்று வருடங்கள் சில சமயம் பல வருடங்கள் பார்க்காமலே பேசாமலே இருப்போம். ஆனால் காலம் இருக்கே காலம் திடிரென்று பேஸ்புக் ட்விட்டர் என்று எங்கேயாவது கோர்த்துவிட்டு விடும். மௌன ராகம் சீன் மாதிரி நிறைய பேசாமல் , மனதுக்குள் மட்டுமே நிறைய நினைப்போம். அவர்களுக்குத் தெரியாமல் நோட்டம் விடுவோம். பழைய பரோட்டா கடை மேட்டரிலிருந்து எல்லா விஷயங்களும் மயிலிறகால் தடவி விட்ட மாதிரி மனதில் ஓடும். எனக்கும் சில பல மயில் ஸ்னேங்கள் இருக்கின்றன. தற்போது கூட "எப்படி இருக்க" என்பதோடு முடிந்துவிடுகிறது. ஆனால் அந்த நினைவுகள் இருக்கின்றதே - அது அவர்களுக்கே சொந்தமில்லாமல் என்னுடையதாய் எனக்கே எனக்காய் அப்படியே நெஞ்சில் பசுமையாய் இருக்கின்றது - திரும்ப பேசாமல் அப்படியே பத்திரமாய் !

மேட் இன் இந்தியா

இந்த முறை இந்தியா பிரயாணத்திற்காக செக்கின் செய்து வெஜிடேரியன் மீல்ஸ் கன்ஃபர்ம் செய்த கையோடு சிப்பந்தியிடம் "அம்மாடி...இந்த தரம் நான் தனியா போறேன், அதுனால பக்கத்துல இளம் பெண்கள் யாருக்கும் சீட்ட போட்டுறாதீங்க" என்று கோரிக்கை வைத்தேன். கஸ்டமரே கண் கண்ட தெய்வம்ன்னு அவர்களும் ப்ளைட்டில் கால் கிலோ மீட்டர் சுற்றளவிற்குள் இளம் பெண்கள் யாரையும் போடவில்லை. முன்னால் உட்கார்ந்திருந்த வெள்ளக்கார தாத்தாவிற்கு அபான வாயு பிரச்சனை. அவரும் பிராயணம் முழுக்க கொடியசைந்ததும் காற்று வந்ததா, காற்று வந்ததும் கொடியசைந்ததான்னு பாட்டு பாடிக்கொண்டே வந்தார். ப்ளைட் முதலாளிகளெல்லாம் பிக்காலிப் பயல்களாகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். போன தடவையெல்லாம் ரேஸ்-2வில் தீபிகா படுகோனேவை பார்க்கவிடாமல் காப்பி வேணுமா சூஸ் வேணுமான்னு திரும்பத் திரும்ப படுத்துகோனேவாக இருந்த சிப்பந்திகள், இந்த முறை தண்ணீர் கேட்டாலே கதவைத் திறந்து கடலுக்குள் தள்ளிவிட்டு விடுவார்களோ என்றளவில் பயம் காட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். அது என்ன மாயமோ மந்திரமோ தெரியவில்லை, நான் அடிச்சுப் பிடிச்சு ஃப்ரீக்வெண்ட் ப்ளையரில் கொஞ்ச ஏர் மைல்ஸ் சேர்த்து வைத்தால் அந்த கம்பேனி திவாலாகிவிடுகிறது, அல்லது குபீர்ர்ர்ன்னு பெரும் கடனாளி ஆகிவிடுகிறது. கிங்பிஷரில் ஒரு ப்ரீ ப்ளைட் அளவிற்கு ஏர்மைல்ஸ் வைத்திருந்தேன். பிஸ்னஸ் க்ளாசிற்கு அப்கிரேட் செய்தால் செவப்பு சொக்கா போட்ட புள்ளங்க நாம தூங்கும் போது பாட்டு பாடி சுகமா தட்டிக் கொடுத்து ஜோ ஜோ பண்ணுவார்கள் என்று எவனோ கிளப்பிய புரளியை நம்பி இன்னும் ஒரு ஆயிரம் மைல் சேர்த்தா டபுள் ஜோ ஜோ தான்னு காத்திருந்தேன். மல்லையா கம்பியை நீட்டி விட்டார். ஸ்பைஸ் ஜெட் மற்றும் ஜெட் ஏர்வேஸ் பயமாக இருக்கிறது.

சென்னையில் அக்னிநட்சத்திர முஹூர்த்தம். இந்த முறையும் நிறைய பாடங்கள் கற்றுக் கொண்டேன். அடக்கம் அமரருள் என்பதெல்லாம் மனப்பாடம் செய்து ஒப்பித்து சின்ன ட்ராபியா பரிசு வாங்கத்தான் உதவும், மத்தபடி வாழ்வியலில் - `அடக்கம்` என்பது கண்ணம்மா பேட்டையில் செய்வது என்பது நன்றாக புரிந்தது. முதல் வாரத்திற்கு அப்புறம் "என் பேரு மாணிக்கம், எனக்கு பம்பாயில இன்னொரு பேரு இருக்கு" என்று மெதுவாக ஆரம்பித்தேன். சில இடங்களில் வொர்க் அவுட் ஆகி பம்மினார்கள். பல இடங்களில் "டேய் உனக்கு பம்பாயில அப்படி என்னடா பேரு"ன்னு எகிறினார்கள். மனிதருள் மாணிக்கம்தாங்க அந்தப் பெயர்ன்னு நானும் பதிலுக்கு பம்ம வேண்டியதாகிவிட்டது. இறங்கும் போதே SUV-ல் இறங்க வேண்டியிருக்கிறது. கேட்டால் கிடைக்கும் ஏன் ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள் என்பது தெளிவாகப் புரிந்தது. சென்னை ஏதோ ஒரு புரியாத வேகத்தில் போய்க்கொண்டிருக்கிறது. Respect for Self and Respect for others போன்ற அடிப்படை விஷயங்கள் சேவை மையங்களில் தொலைந்து கொண்டிருக்கின்றன. மே ஐ ஹெல்ப் யூ என்பது செண்ட்ரலைஸ்ட் ஏசி கார்பரேட்டில் உதட்டளவில் சொல்லும் வாசகம் மட்டுமே. இந்தியா ஒரு நாள் ஃபாரின் மாதிரி இருக்கும் என்ற மெயில்கள் பார்த்திருக்கிறேன், விலைவாசி ஃபாரினையும் மிஞ்சிக் கொண்டிருக்கிறது - பெருமைப் பட வேண்டிய விஷயமா என்பது தெரியவில்லை. மோடிஜி வந்து ரூபாய்க்கு அம்பது டாலர் என்று ஆகிவிட்டால் இந்தியாவில் இருப்பவர்கள் எல்லாம் ப்ளைட் பிடித்து லண்டன் சரவண பவனுக்கு வந்து தான் சாம்பார் இட்லி சாப்பிட வேண்டியிருக்கும்.

ஆழ்வார்பேட்டை பூலோக கைலாசமாக இருக்கிறது. ஆண்டவனைத் தான் பார்க்க முடியவில்லை. ஏதோ பாட்டு ஷூட்டிங்கிற்கு டர்க்கிக்கு போயிருக்கிறார் என்றார்கள். ஆஞ்சநேயர் கோயிலில் சரவண பவனை விட நிறைய கேசரி கொடுக்கிறார்கள். வுட்லண்ட்ஸில் சாப்பாடுக்கு கூட்டம் நாயாய் காவல் காக்கிறது. அரை மணிநேரம் ஆகும் சார் என்று சொல்லி விட்டு அதான் சொன்னேல என்று ஒரு மணிநேரம் காக்க வைக்கிறார்கள். பக்கத்தில் ஒரு ஷெர்வானி கல்யாணம் நடந்து கொண்டிருந்தது. டோப்பாவெல்லாம் வைத்துக் கொண்டு ரசகுல்லா பரிமாறிக்கொண்டிருந்தார்கள். அங்கே புகுந்துவிடலாம் என்று எத்தனிக்கும் போது சார் டேபிள் ரெடி என்று கொத்திக் கொண்டு போய்விட்டார்கள். பீடா ஸ்டால்லாம் வேறு இருந்தது.


டி.வி.யில் வெள்ளைக்கார ஸ்த்ரீகள் சன்னமாய் வஸ்திரம் அணிந்து கொண்டு "எனக்கு இந்திய ஆம்பிளைகளைத் தான் ரொம்பப் பிடிக்கும் அவங்க தான் அம்மாவை பார்த்துப்பாங்க" என்று சம்பந்தமேயில்லாமல் உதட்டை மடித்து கிறங்கிக் கிறங்கி Boat Partyக்கு கூப்பிட்டுக் கொண்டே...இருந்தார்கள். Axe நிறுவனம் ஏற்பாடு போல. முத்தாய்ப்பாய் "Boat Partyக்கு அம்மாவை கூட்டிட்டு வந்துராதீங்க" என்று வேறு அந்தப் பெண் கண்ணடித்து வலியுறுத்திக்கொண்டிருந்தாள். தேதியைப் பார்த்தேன், ரிட்டர்ன் டிக்கெட்டிற்கு அப்புறம் என்று போட்டிருந்தது. ச்சை...சமூகத்தையும், கலாச்சாரத்தையும் கெடுக்க வந்த கோடாலிக் காம்புகள்.

சென்னையில் பதிவர் தினேஷ் புண்யத்தில் பதிவர்/பேஸ்புக்கர்/ட்விட்டர் - இதில் ஏதோ ஒரு மீட் ஒன்று ஏற்பாடாகியது. பாவம் தினேஷ் ரொம்பவே திணறிவிட்டார். ரொம்ப நேரம் நானும் அவரும் மட்டுமே பேசிக்கொண்டிருந்தோம். அப்புறம் ரமணா ஸ்டைலில் உங்களுக்கு மூனு சான்ஸ் தர்றேன் யார வேணா கூப்பிட்டுக்கோங்க என்று நான் மிரட்ட, முதலில் கே.என்.சிவராமனுக்கு போனைப் போட்டார். மனுஷன் செம உஷார், ஸ்விச்ட் ஆஃப். நம்பரை ப்ளாக் செய்து விட்டு அடுத்தது எறும்பு ராஜகோபாலுக்கு ஃபோனைப் போட பாவம் அவர் எடுத்து விட்டார். ஆனால் அவரும் அமிதாபச்சனை பார்க்க அமிஞ்சிக்கரை போய்க் கொண்டிருந்ததால் வர இயலவில்லை. மூன்றாவது கே.ஆர்.பிக்குப் போட பட்சி சிக்கிக்கிச்சு. அவரோடு மெட்ராஸ் பவன் சிவக்குமார் வர, அப்புறம் மெதுவாய் ஜாக்கி, கேபிள் சங்கர் என்று களை கட்டியது. வெட்டி அரட்டையாய் இல்லாமல் ப்ளாகை வைத்து மாசம் முப்பதாயிரம் ரூபாய் சம்பாதிப்பது எப்படி என்று கோடிட்டு காட்டினார்கள். அது இது எது என்று நிறைவாய் பேசி, மயிலை கற்பகாம்பாள் மெஸ்ஸில் வாழப்பூ அடை, வெங்காய அடை, ப்ளைன் அடை, கிச்சடி, பாம்பே பூரி, பாதாம் அலவா என ஒரு கட்டு கட்டினோம். எல்லோருக்குமான பில்லை கேபிள் சங்கர் கொடுத்தார்.

மாமா

இங்கே பல்வேறு இடுகைகளில் நான் குறிப்பிட்ட,  எனக்கு அப்பாவாக இருந்த மாமா போன மாதம் இறைவனடி சேர்ந்துவிட்டார். இதைப் பற்றி எழுதவே வேண்டாம் என்று தான் இருந்தேன். ஆனால் ஏனோ மனதில் இருக்கும் இறுக்கம் எழுதாவிட்டால் அகலாதோ என்று தோன்றுகிறது.

எனக்குத் தாய் மாமா. அவருக்கு குழந்தை இல்லாததால் பத்து வயதில் அங்கே வளர ஆரம்பித்தேன். அம்மா அப்பா அடுத்த தெரு தான்.  எனக்கு இரண்டு அம்மா அப்பா என்று சொல்லுவதில் வரும் பெருமையை விட அடுத்தவர்களுக்கு வரும் ஆர்வக் கோளாறில் தான் ஈர்ப்பு அதிகம். சொல்லிக் கொஞ்சமும், சொல்லாமல் நிறையவும் கற்றுக் கொடுத்திருக்கிறார். முக்கியமாக பணத்தை எப்படி சேர்க்கவேண்டும், செலவு செய்யவேண்டும், போஷிக்க வேண்டும் என்று. விசில் அடித்தால் அறவே பிடிக்காது. நிறைய திட்டு வாங்கியிருக்கிறேன். "லஷ்மி ஊதினாப்புல பறந்து போய்டுவா, செல்வம் செல்வோம்ன்னு போய்டும்" போன்ற போதனைகள். சின்ன வயதில் சன்னமாய் ஏதோ பாட்டை விசில் அடித்து செமத்தியாய் திட்டு வாங்கியிருக்கிறேன். "காலிப் பயல்கள் தான் விசில் அடிப்பா...காலிப் பயலா நீ..?" ஆனால் அதே விசிலை அவர் பேத்தி சமீபத்தில் ஊரில் அடித்த போது கண்டுகொள்ளவில்லை. காது கேட்கவில்லையா தெரியவில்லை. "நம்ம காலேஜ்லயே நீதாண்டா செமையா காது கிழியற மாதிரி விசில் அடிக்கிற" என்று பட்டம் வாங்கும் போதும் சரி, இங்கே யூ.கேவிலும் இப்ப வரையிலும் காது கிழியற மாதிரி சத்தத்துடன் விசில் அடித்து பாராட்டுப் பட்டயம் வாங்கும் போதும் சரி மாமா நினைவில் வராத நாளே கிடையாது.

ஐஸ் பெட்டியில் கிடத்தியிருந்தார்கள். "அவர் ஒன்னும் இல்லைன்னு தான் சொல்றார், ஆனா எனக்கு என்னம்மோ மூச்சு வாங்குற மாதிரி இருக்கு, எதுக்கும் ஸ்கேன் உள்பட எல்லா டெஸ்டும் எடுத்துடுங்கோ ப்ளீஸ், முடிஞ்சா டாக்டர் கன்சல்ட்டிங் போது மிஸ்ட் கால் குடுங்கோ நான் ஃபோன் பண்ணி அவர்ட்ட ஒரு ஒப்பீனியன் கேட்டுக்கறேனே" சொல்லி வைத்திருந்தேன். கால் வந்தது...."சாரி செக்கப்புக்கு போற போது மாமா கார்ல அப்பிடியே. தூங்கினாப்புலயே.... முழிக்கலை ரொம்ப சாரி".

இவ்வளவு அழுவேன் என்று நினைக்கவில்லை. நல்ல ஜரிகை வேஷ்டி உடுத்தி ஜம்முன்னு கிடத்தியிருந்தார்கள். கை காலெல்லாம் ஜில்லிட்டு இருந்தது. தூக்கும் போது உடைந்துவிடுவாரோ என்று பயமாய் இருந்தது. "ஒரு வாய் காப்பியாவது குடி இனிமே தான் காரியம் இருக்கு தொலைவுலெர்ந்து வந்திருக்க உடம்புல தெம்பு வேணும்" ம்ஹும் இறங்கவில்லை."நேத்திக்கு உன்னைப் பத்தி தான் பேசிண்டு இருந்தோம், நமக்கு சொந்தப் பையன் இருந்தாக் கூட இவ்ளோ பாசமா இருந்திருப்பானான்னு" போன வாரம் ஃபோனில் சொன்னதை யாரிடமும் சொல்லக் கூடத் தோன்றவில்லை. தலை வலித்தது. கண்ணீர் வற்றிக் கொஞ்ச நேரத்தில் அழுகை நின்ற போது யாராவது பார்க்கிறார்களா என்று சுற்றிப் பார்க்கத் தான் தோன்றியது. இன்னும் கொஞ்சம் அழ வேண்டுமோ.?

"திஸ் இஸ் மை சன், ஹீ இஸ் மேனேஜர் ஃப்ரம் இங்கிலாண்ட், ஐ ஆம் ஃபாதர்" போத்தீஸ் கடை சிப்பந்தியிடம் முதல் முறை பேண்ட் மாட்டி அழகு பார்த்தபோது காட்டிய இங்கிலீஷ் பெருமை நெஞ்சை விட்டு அகலாது. "பேண்ட் போட்டாத் தான் ப்ளைட்ல ஏத்துவான், பாஸ்போர்ட் வாங்கிட்டு நீங்க பாட்டுக்கு வரலைன்னா எனக்கு அங்க வேலைக்குப் பிரச்சனை வரும், அப்புறம் என்னை ஊருக்குக்கு திரும்ப அனுப்பிடுவா" நிறைய புளுகியிருக்கிறேன். "உங்கப்பா எப்படிப் படிப்பான் தெரியுமா, உட்காருன்னா உட்காருவான் நில்லுன்னா நிப்பான் ஒரு வார்த்த மீறிப் பேச மாட்டான், ஹிந்தி எல்லா பரிட்சையும் பர்ஸ்ட் க்ளாஸ்ல பாஸ் பண்ணியிருக்கான், டெல்லி, பாம்பேன்னு சரளமா பேசுவான், ஆல் இந்தியா லெவல்ல மிருத்தங்கத்துல ப்ரைஸ் வாங்கியிருக்கான்". "மாமா...அது ஆல் இந்தியா இல்லை ரிஜினல் லெவல்ல திருச்சி வரைக்கும் தான்.. மத்யமாக்கு அப்புறம் எல்லாம் செகண்ட் க்ளாஸ் தான்"  "இருக்கட்டுமே குறுக்கப் பேசாத,,, திருச்சியும் இந்தியால தானே இருக்கு, தக்‌ஷிண பாரத பிரசார் சபாலேர்ந்து ஸ்டாம்ப் ஒட்டி போஸ்ட்ல ரிசல்ட் கார்டு அனுப்பலையா..". அவரும் என் மகள்களிடம் நிறைய புளுகியிருக்கிறார். இங்கே லண்டனில் வீட்டைப் பார்த்து எதுவும் சொல்லாமல் புன்னகையுடன் உணர்ச்சிவசப் பட்டு தோளில் தட்டிக் கொடுத்தார். நான் செய்யும் எல்லாம் ஏ க்ளாஸ் தான். ப்ளைட் சிப்பந்தியிடம் சொல்லி நான் ஒரு க்ளாஸ் ஜூஸ் வாங்கிக் கொடுத்தது அவ்வளவு ஆச்சரியம். "எப்படி பேசி வாங்கிக் கொடுத்தான் பார்த்தியா" என்று மாமியைப் பார்த்தார். ஒவ்வொரு தடவையும் இங்கிலாந்திலிருந்து ஹாலந்து எவ்வளவு தூரம் என்பதை மட்டும் ஏனோ கேட்ப்பார். அவரிடம் அந்தக் கால ஹாலந்து மனோரஞ்சித செண்ட் ஒன்று இருந்ததால் இருக்கலாம் என்று நினைத்துக் கொள்வேன்.

சின்ன வயதில் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு ஆறு மணிக்கு குளிக்க ஆத்தங்கரைக்கு நிறைய போயிருக்கிறேன். "தீயினால் சுட்ட புண், அகலாது அணுகாது" இதெல்லாம் அவருக்கு மிகவும் பிடித்த குறள்கள். கர்னாடக சங்கீதம் என்றால் உயிர். மெட்ராஸ் டிசம்பர் சீசனுக்கு ஒருமுறை கூட்டிப் போய் முதல் வரிசையில் உட்கார வைக்கவேண்டும் என்று ஆசைப் பட்டுக்கொண்டிருந்தேன். ஆசை மட்டுமே பட்டேன் - முயற்சி எடுக்கவே இல்லை. எண்பதாவது ஆண்டு நிறைவில் சரி கட்டவேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன். "ஆகஸ்ட்ல சதாபிஷேகம் பண்ணவேண்டும், மண்டபம் புக் செய்ய வேண்டாமா நாள் குறிக்கணும்..காண்ட்ராக்ட் விட்டுடலாம்..பெரிய கச்சேரி ஏற்பாடு பண்ணப் போறேன் ஆனா யாருன்னு சொல்ல மாட்டேன்....சர்ப்ரைஸ்..." விசாகா ஹரி கதா காலட்சேபம் என்று உடைக்கும் போது அவரிடம் என்ன ரியாக்க்ஷன் என்பதைப் பார்க்க ஆவலாய் இருந்தேன். அவர் அலட்டிக் கொள்ளவே இல்லை. "எல்லாம் அடுத்த வாரம் வர்றியே நேர்ல பேசிக்கலாம்". விசாகா ஹரி என்று ஃபோனிலேயே சொல்லியிருக்கலாம். அவ்வை சண்முகி சினிமா கூட்டிப் போய் மிக ரசித்தது மட்டுமே மிச்சம். "ஓ...கமலஹாசன் ..அப்பிடியே பொம்மனாட்டி மாதிரியே..." என்று பொக்கைவாயைக் காட்டிக் கொண்டு விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்.

பிடிவாதம் ஜாஸ்தி "இப்ப கடைக்கு எதுக்கு நடந்து போகனும், ஆட்டோவாவது வைச்சுக்க கூடாதா" என்று கெஞ்சியிருக்கிறேன். "படிச்சுப் படிச்சு சொல்லியிருக்கிறேன், நடந்து போய் விழுந்துட்டு வந்திருக்கிறேள் வர வர சொன்ன பேச்சு கேக்கிறதே கிடையாது.. நான் தான் அல்லாடிண்டு இருக்கேன்" நிறைய கோவித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். "நீ ரெண்டு பெண் குழந்தைகள வைச்சிண்டு இருக்க, கல்யாணம் பணணனும்" - அடிக்கடி சொல்லுவார். "சின்னவ இப்பத்தான் அஞ்சாவது போறா..உங்கள என்ன சொல்லி புரிய வைக்கிறது எல்லாம் பிடிவாதம்" - கத்தியிருக்கிறேன். கடைசி வரையில் எளிமை.

மயானத்தில் வாய்க்கரிசி போடுவது என்பது ரொம்பக் கொடுமையான விஷயம். ராஜ்கிரணும் சினிமாவும் சொல்ல முடியாதது. செருப்பு போடாமல் தார் ரோட்டில் நடக்கும் போது உச்சி வெய்யில் கூட சொல்ல முடியாதது. ஆனால் வாழ்வு பற்றிய எல்லா மாயைகளையும் அடித்து தூள் தூளாக்க வல்லது. நான் ப்ளான் பண்ணி வீடு வாங்கினேன், நான் பளான் பண்ணி கல்யாணம் பண்ணினேன், ஃபாரின் போய் கஷ்டப்பட்டு சம்பாதிச்சு சேர்த்து வைச்சிருக்கிறேன் - ஃப்யூட்சர்ல எந்த பிரச்சனையும் இருக்கக் கூடாது. ப்ளான் எவ்ரிதிங்க் அதான் சேஃப்டி நாளைக்கு ஒரு பய அசைச்சுக்க முடியாது. ப்ளான் ப்ளான் நான் நான் நான்

காரியம் செய்து மழித்து, குளித்து வீட்டுக்கு வந்து கூட சாப்பிடப் பிடிக்கவில்லை. ஃபோட்டோ ப்ளோ அப் பண்ணி மாலை போட வேண்டும். பத்து நாள் காரியங்களுக்கு ஏற்பாடு செய்யவேண்டும், வாழக்காய் வாங்க வேண்டும், தண்ணி கேன் சொல்ல வேண்டும். சாஸ்திரிகளுக்கு அமௌண்ட் பேச வேண்டும். அலைந்து திரிந்து ஏற்பாடு செய்துவிட்டு வந்த போது ராத்திரி எட்டு மணி. கப கபவென்று  பசித்தது. தக்காளிச் சட்னியோடு இட்லி சாப்பிட வேண்டும் போல இருந்தது.